دنبال کردن آموزش آنلاین می‌تونه مهارت ارتباط مجازی و اهمیت نظم شخصی رو به تو یاد بده.
من در اداره‌ای کار می‌کردم که بیشتر ارتباط ما از طریق سیستم مکاتبه داخلی شرکت بود و تعامل ما تقریبا مثل یک جامعهٔ آنلاین بود. من می‌تونم اسم چند نفر از همکاران سابقم در بخش‌های مختلف رو بگم، و اینکه هرکدوم چطور آدمی بودن، اما نمی‌تونم چهره‌شون رو به خوبی توصیف کنم. البته ما اگر می‌خواستیم می‌تونستیم همدیگه رو از نزدیک ببینیم و به میز کار همدیگه سر بزنیم، ولی به ندرت این کار رو می‌کردیم.
سال‌ها بعد وقتی در اولین دورهٔ آموزشی آنلاینم ثبت‌نام کردم، فهمیدم که این نوع ارتباط به آموزش حرفه‌ای و آکادمیک هم رسیده، و هر چقدر که بگذره شایع‌تر هم خواهد شد.
آموزش آنلاین می‌تونه آدم رو برای این شرایط در دنیای واقعی آماده کنه:
۱. گاهی هیچ برخورد نزدیکی با همکارانت نداری. ما در دوره و زمانهای زندگی می‌کنیم که ممکنه دفتر کار شرکت شما روی اینترنت در تمام دنیا پخش شده باشه. و درون خود محیط دفتر هم، حتی اگر با همکاری که ته سالن می‌نشینه از طریق ایمیل صحبت کنی، ممکنه هیچ‌وقت کار حضوری با هم نداشته باشین. زبان نوشتاری تبدیل به شکل غالب ارتباط می‌شه، و شمایل و برچسب هم جای اشارات صورت و بدن رو می‌گیره.
(مثلا با تسکولو آشنایی دارید؟ یک برنامه مدیریت وظایف تیمی که نیاز به ارتباط حضوری رو به حداقل می‌رسونه.)
یادگیری آنلاین کمک می‌کنه قبل از ورود به محیط کاری با این روش ارتباط اخت بشی، و این خیلی مفیده چون ارتباط نوشتاری ضعیف در محل کار ممکنه به انجام نشدن درست کارها و کیفیت پایین کار منجر بشه.
۲. برنامه‌های آنلاین به نظم شخصی متکی هستن. برخلاف آموزشگاه و دانشگاه عادی که ممکنه مدرس یا استاد بیشتر از خودش مایه بگذاره تا دانشجو رو به فعالیت بیشتر و موفق شدن تشویق کنه، برنامه‌های آنلاین به دانشجو یاد می‌دن که به خودش متکی باشه.
این یعنی دانشجو باید یاد بگیره که بدون انگیزه‌بخشی از طرف دیگران به موفقیت برسه و باید در وجود خودش این اراده رو پیدا کنه و پرورش بده که هر روز آنلاین بشه و به کارش برسه، بدون اینکه کسی مراقبش باشه. این خصوصیت در محیط کاری خیلی در موفقیت آدم تاثیر می‌گذاره، چون شرکت‌ها اغلب به کسی پاداش می‌دن که در انجام وظایفش انگیزه و اراده از خودش نشون می‌ده.
و در آزادکاری حتی از اون هم مهتره، چون دیگه واقعا کسی جز خودت نیست که مراقب باشه کارت رو طبق برنامه انجام بدی. برای کسی که آزاد کار می‌کنه مهارتی باارزش‌تر از نظم شخصی نیست.
۳. یاد می‌گیری خودت رو به سررسید انجام کارها برسونی. دوره‌های مدت‌دار، با تعیین سررسید برای تحویل تکالیفت، انگیزه‌بخشی فردی رو در تو پرورش می‌دن. شاید دوره‌های حضوری سنتی هم این کار رو بکنن، اما در یادگیری آنلاین کسی نیست که بهت یادآوری کنه برای تکلیف هفتگی‌ات برنامه‌ریزی کنی.
دانشجوی آنلاین باید خودش برای خودش مهلت بگذاره و برای تمام کردن هر آموزش و دوره‌ای هدف تعیین کنه. اگر دورهٔ آموزشی مدت‌دار باشه، اغلب برنامهٔ کار از ابتدا در اختیار دانشجو قرار می‌گیره تا خودش برنامه‌ریزی کنه و در طول ترم بهش بچسبه. و اگر دورهٔ بدون مدت مثل آموزش‌های فرانش باشه، باید خودت برای خودت مهلت اتمام آموزش رو تعیین کنی و طبق برنامه‌ات پیش بری، وگرنه هیچ‌وقت تموم نمی‌شه. بعد از مدتی این روش باعث شکل‌گیری انگیزهٔ درونی و کارآیی بهتر در تو می‌شه.
۴. آموزش آنلاین دانشجو رو با فناوری آشنا می‌کنه. خیلی از دانشجوهای سنتی ممکنه چندان با فناوری راحت نباشن. حتما شما هم به این مورد برخوردین که یه دانشجو یا فارغ‌التحصیل کارشناسی یا حتی ارشد، مهارت چندانی در کار با کامپیوتر، ایمیل، ورد و چیزهایی از این قبیل نداره. این گاهی باعث می‌شه منحنی یادگیری کار برای بعضی‌ها کند پیش بره، یا ترس از خراب کردن چیزی با استفادهٔ نادرست مانع از انجام درست و سریع کارهاشون و پیشرفت اونها بشه. اما دانشجوی آنلاین چنین مشکلی نداره، چون برای یادگرفتن آنلاین تمام این ابزارها رو تجربه و استفاده کرده.
خلاصه اینکه، دانشگاه و آموزشگاه فقط دانش و مهارت یاد نمی‌دن، بلکه اخلاق کاری هم یاد می‌دن. و آموزش آنلاین دانشجو رو برای کار در دنیای آنلاین هم آماده می‌کنه.
منبع: فرانش
